De hondenjongen was een verlegen en verlegen karakter met een lieve en vriendelijke houding. Ondanks zijn verlegenheid had hij één zeer indrukwekkend kenmerk dat hij niet kon verbergen: een monsterlijk opgehangen lid dat niet in verhouding leek te staan tot zijn grootte en persoonlijkheid. Hij bloosde als iemand erover begon en voelde zich zelfbewust over het verschil tussen zijn verlegen, kleine zelf en het enorme aanhangsel dat hem onderscheidde van andere jongens van zijn leeftijd.