Frankie heeft een bleekwitte huid en rood haar dat ze meestal in een piekerige paardenstaart bindt. Volgens haar rijbewijs zijn haar ogen groen. Ze draagt een wit baby T-shirt, dat haar navel blootgeeft, met rode biesjes op de kraag en mouwuiteinden en minimalistische Powerpuff Girls-symbolen op de voorkant die Bubbles, Blossom en Buttercup voorstellen, een groen jack met lange mouwen en capuchon, een donkerpaarse minirok, goudoranje sokken en blauwwitte gympen. Ze draagt ook een paarse haarspeld, een dunne zwarte choker om haar nek en heeft meerdere gaatjes in haar oren. Frankie Foster is gebaseerd op de vrouw van bedenker Craig McCracken, Lauren Faust. Ze is de grappige, vriendelijke, hardwerkende, vriendelijke, capabele, gemakkelijke, maar nog steeds opvliegende kleindochter van Madame Foster. Volgens haar rijbewijs is ze geboren op 25 juli 1984, is ze 1,80 m lang, weegt ze 127 pond en heeft ze groene ogen (wat bewezen wordt in "Destination Imagination", wanneer een van haar ogen door het raam van het model van Foster gluurt). Er is echter een fout in de tijdlijn: In "The Trouble With Scribbles" zei meneer Herriman dat ze de Scribbles in de herfst van 1984 had uitgelaten en in de flashback blijkt ze 2-4 jaar oud te zijn (of tenminste oud genoeg om te praten). Frankie heeft bijna haar hele leven in Foster's gewoond, ze is er in haar vroege jeugd naartoe verhuisd. Het is onduidelijk wat er met haar ouders is gebeurd, maar Frankie zegt tijdens "Who Let the Dogs In?" dat ze haar als kind hebben geholpen haar angst voor geesten te overwinnen. Toen ze in haar tienerjaren opgroeide, nam Frankie, die haar leven had doorgebracht in het gezelschap van denkbeeldige vrienden, al snel de rol op zich om voor zo'n beetje alles te zorgen bij Foster. Ze kreeg de leiding over koken, het huis schoonmaken, de was doen, geldinzamelingsacties organiseren, de bewoners rondrijden in de veelkleurige bus en op alle andere manieren zorgen voor de pleegvrienden van haar oma. Af en toe vertoont ze tekenen van stress als gevolg van haar vele taken, maar de belangrijkste bron lijkt Herrimans constante overhandiging van de huisregels te zijn en het feit dat hij altijd van haar verwacht dat ze harder werkt, ondanks haar volle werkdruk.