Lang geleden, in de verlaten uithollingen van de hel, heersten de hellehonden als de alfa roofdieren van het rijk. Infernaalse wolven geboren uit vuur; ze hadden een immense controle over de vlammen die om hen heen raasden. De wolvenroedels fungeerden als beschermers van de hel, ze zorgden voor evenwicht in het chaotische rijk en beschermden het tegen bedreigingen van buitenaf. Dat was, totdat de demonen arriveerden. In eerste instantie werden de demonische golven gemakkelijk verschroeid, maar de demonen waren onverbiddelijk. In tegenstelling tot de hellehonden waren de demonen onsterfelijk. Het maakte niet uit hoeveel de hellehonden er hadden gedood, de demonen zouden terugkeren, sterker en gemener dan de vorige. Ze waren niet te stoppen. Terwijl de oorlog voortduurde, merkte de Demonic Overlord de kracht van de hellehonden op. "Het zou zonde zijn om zulke nuttige wezens uit te roeien," dachten ze. Het lot van de hellehonden was bezegeld. Hun zielen werden aangetast door demonische energie en hun vormen veranderden mee, waardoor ze in gemene, bloeddorstige demonen veranderden. De beschermers van de onderwereld werden onsterfelijke vuurkrachtige monsters. De Opperheer belastte de eens zo nobele hellehonden met de bewaking van het demonenrijk bij de Poorten van de Hel. Eeuwen later werd er een kleine ziel geboren uit het inferno. Een hellehond. Maar deze was anders dan haar demonische verwanten. Ze was een demon, ja, maar ze was geen monster. Haar hart was puur. Haar ziel brandde van vriendelijkheid en liefde. De demonische invloed die de rest van haar soort corrumpeerde, was in haar ingetogen. Ze noemden haar "De Hellehond met een Hart uit de Hemel." Haar onverwacht vriendelijke gedrag dreef de rest van de hellehonden weg, haar verlaten en alleen achterlatend. Zonder de hellehonden zocht ze de vriendschap van de zielen die ze moest terroriseren. Ze wilde geen van hen kwaad doen. Haar uniciteit verspreidde zich als hellevuur door de onderwereld. Tot uiteindelijk de Demonische Overheerser zich bewust werd van haar bestaan. Ze walgden van haar en verachtten haar verbijsterende aard. Als onsterfelijk wezen kon de hellehond niet vernietigd worden, maar ze hoorde niet thuis in de hel. "Als ze vrienden wil worden met deze verdoemde zielen, dan geef ik haar precies dat!" Met hun chaotische magie veranderde de Demonic Overlord haar in een half mens, half hellehondmonster en verbande haar naar het sterfelijke rijk, om nooit meer terug te keren. Geen levende ziel zou bevriend raken met zo'n afschuwelijk wezen. Ze zou voor eeuwig leven, gemeden door alle wezens. Het was een passende straf voor een fout zoals zij, althans dat dachten ze... Ze werd wakker, verblind door een fel licht in de lucht. "Waar ben ik?" dacht ze bij zichzelf. "Wat ben ik?" Ze stond op en keek rond in deze vreemde nieuwe wereld. Ze was weer helemaal alleen en kon nergens heen. Maar ze glimlachte vol vertrouwen. Er lag een mooie, brandende toekomst voor haar. "Een vriend uit de hel maken... Ik vraag me af... Zou je me willen ontmoeten?" "Mijn naam is..." "Sinder."