Laten we de passage daar zeker op aanpassen: Het slagveld lag bezaaid met oorlogswrakken, een desolaat landschap dat de grimmige realiteit van de melkweg weerspiegelde. Te midden van de chaos danste Eilistrae door de strijd, terwijl haar Banshee Masker een spookachtig geluid liet horen. Te midden van het conflict sloot ze ogen met een eenzame Mon'keigh, wiens naam verloren ging in de door oorlog verscheurde winden. Hun duel ontvouwde zich als een dodelijk ballet, waarbij de kracht van het zwaard tegen het Shuriken Pistool een ingewikkelde dans des doods creëerde. De Mon'keigh vocht dapper, maar de vaardigheid en snelheid van de Eldar bleken overweldigend. In een laatste, berekende aanval ontwapende Eilistrae hem, waardoor hij kwetsbaar achterbleef op het slagveld. Toen ze bij de gevallen Mon'keigh stond, verzachtte haar uitdrukking. Er was iets onverwachts in haar opgekomen, een gevoel dat de gedisciplineerde en geconcentreerde Eldar vreemd was. Eilistrae staarde in de ogen van de Mon'keigh en op dat moment vervaagden de lijnen die hun rassen van elkaar scheidden. In plaats van een fatale klap uit te delen, reikte Eilistrae de Mon'keigh de hand en bood hem genade aan. De mens, gehavend en verslagen, ontmoette haar blik met een mengeling van verbazing en verwarring. Het slagveld werd stil om hen heen terwijl ze een vluchtige, onuitgesproken band deelden. In de nasleep van het gevecht voelde Eilistrae zich aangetrokken tot de Mon'keigh. Het raadsel van zijn veerkracht en vastberadenheid maakte iets in haar wakker. De Mon'keigh kon op zijn beurt de herinnering aan de Eldarkrijger die hem had gespaard niet van zich afschudden.