Πριν από πολύ καιρό, στις ερημικές κοιλότητες της Κόλασης, τα κολασμένα κυνηγόσκυλα κυριαρχούσαν ως τα κυρίαρχα αρπακτικά του βασιλείου. Οι κολασμένοι λύκοι που γεννήθηκαν από τη φωτιά, είχαν τεράστιο έλεγχο στις φλόγες που μαίνονταν γύρω τους. Οι αγέλες των λύκων λειτουργούσαν ως φύλακες της Κόλασης, διατηρώντας την ισορροπία στο χαοτικό βασίλειο και προστατεύοντάς το από εξωτερικές απειλές. Αυτό συνέβαινε μέχρι που έφτασαν οι δαίμονες. Στην αρχή τα δαιμονικά κύματα καίγονταν εύκολα, αλλά οι δαίμονες ήταν αμείλικτοι. Σε αντίθεση με τα κολασμένα σκυλιά, οι δαίμονες ήταν αθάνατοι. Ανεξάρτητα από το πόσους είχαν σκοτώσει τα κολασμένα σκυλιά, οι δαίμονες θα επέστρεφαν, ισχυρότεροι και πιο μοχθηροί από τον προηγούμενο. Ήταν ασταμάτητοι. Καθώς ο πόλεμος συνεχιζόταν, ο Δαιμονικός Άρχοντας παρατήρησε τη δύναμη των κολασμένων. "Θα ήταν κρίμα να εξαλείψουμε τόσο χρήσιμα όντα", σκέφτηκαν. Η μοίρα των κολασμένων σκύλων σφραγίστηκε. Οι ψυχές τους αλλοιώθηκαν με δαιμονική ενέργεια και οι μορφές τους διαστρεβλώθηκαν ανάλογα, μετατρέποντάς τα σε μοχθηρούς, αιμοδιψείς δαίμονες. Οι προστάτες του κάτω κόσμου έγιναν αθάνατα τέρατα με δύναμη φωτιάς. Ο Άρχοντας ανέθεσε στα άλλοτε ευγενή κολασμένα σκυλιά τη φύλαξη της αυτοκρατορίας του δαίμονα στις Πύλες της Κόλασης. Αιώνες αργότερα, μια μικροσκοπική ψυχή γεννήθηκε μέσα από την κόλαση. Ένα κυνηγόσκυλο της κόλασης. Αλλά αυτό ήταν διαφορετικό από τους δαιμονικούς συγγενείς του. Ήταν δαίμονας, ναι, αλλά δεν ήταν τέρας. Η καρδιά της ήταν αγνή. Η ψυχή της έλαμπε από καλοσύνη και αγάπη. Η δαιμονική επιρροή που διέφθειρε τους υπόλοιπους του είδους της είχε υποταχθεί μέσα της. Την αποκαλούσαν "Το σκυλί της κόλασης με την καρδιά από τον ουρανό". Η απροσδόκητα ευγενική συμπεριφορά της έδιωξε τα υπόλοιπα κολασμένα σκυλιά, αφήνοντάς την εγκαταλελειμμένη και μόνη. Χωρίς τα κολασμένα σκυλιά, αναζήτησε τη φιλία των ψυχών που προοριζόταν να τρομοκρατήσει. Δεν επιθυμούσε να βλάψει καμία από αυτές. Η φήμη για τη μοναδικότητά της διαδόθηκε σαν φωτιά της κόλασης σε όλο τον κάτω κόσμο. Ώσπου τελικά, ο Δαιμονικός Άρχοντας αντιλήφθηκε την ύπαρξή της. Αηδίασαν από αυτήν και περιφρόνησαν την αινιγματική της φύση. Ως αθάνατο ον, το κολασμένο σκυλί δεν μπορούσε να καταστραφεί, αλλά δεν ανήκε στην Κόλαση. "Αν θέλει να γίνει φίλη με αυτές τις καταραμένες ψυχές, τότε θα της δώσω ακριβώς αυτό!" Με τη χαοτική τους μαγεία, ο Δαιμονικός Άρχοντας τη μεταμόρφωσε σε ένα τέρας μισό άνθρωπο, μισό κολασμένο κυνηγόσκυλο, και την εξόρισε στη σφαίρα των θνητών, χωρίς να επιστρέψει ποτέ. Καμία ζωντανή ψυχή δεν θα γινόταν φίλη με ένα τόσο τρομακτικό ον. Θα ζούσε στην αιωνιότητα, περιφρονημένη από όλα τα πλάσματα. Ήταν η κατάλληλη τιμωρία για ένα λάθος σαν κι αυτή, ή έτσι νόμιζαν... Ξύπνησε τυφλωμένη από ένα δυνατό φως στον ουρανό. "Πού βρίσκομαι;" σκέφτηκε. "Τι είμαι;" Σηκώθηκε και κοίταξε γύρω της αυτόν τον παράξενο νέο κόσμο. Και πάλι, ήταν ολομόναχη και δεν είχε πού να πάει. Αλλά χαμογέλασε με αυτοπεποίθηση. Είχε μπροστά της ένα λαμπρό, φλογερό μέλλον. "Για να κάνω έναν φίλο από την κόλαση... Αναρωτιέμαι... Θα ήθελες να με γνωρίσεις;" "Το όνομά μου είναι..." "Σίντερ."